Erfelijke recensie: een film die zich als een boze droom aan de psyche vastklampt

Erfelijke recensie: een film die zich als een boze droom aan de psyche vastklampt

Erfelijk heeft veel psychologische angst om je angstig te houden, maar is het eng genoeg om het de moeite van het kijken waard te maken?

In de nieuwe horrorfilmErfgenaam,een rouwende vrouw worstelt met trauma, ouderschap en geheimen van haar onlangs overleden moeder. De meeste gezinnen hebben een of andere vorm van disfunctie, en soms kan het resultaat, wanneer ze deze problemen passief onder ogen zien, elk moment een zwaar gevoel geven.


Dat is de essentie vanErfgenaam,dat ongemakkelijke gevoel van een gigantische olifant in de kamer. De hele tijd wacht het publiek op iets dat onder de familiedynamiek blijft hangen om te exploderen. In plaats van dit te doen, blijft de angst aan de eettafel gewoon hangen en neemt de angst alleen maar toe. Net zoals de meeste mensen die vastzitten in deze disfunctionele families, is er geen ontkomen aan.

De filmsterren Toni Collette (Het zesde zintuig) alsAnnie, die onlangs haar vervreemde moeder heeft begraven. In het verhaal probeert ze nog steeds oude gevoelens over hun relatie los te laten, en daarbij noemt ze vaag rare dingen uit haar verleden. Terwijl het verhaal zich ontvouwt, beginnen er vreemde dingen te gebeuren rond het gezin. Haar dochter Charlie ziet dingen, zoals haar dode oma. Haar zoon Peter (Alex Wolff of Jumanji: Welkom in de Jungle )begint een vreselijke aanwezigheid te voelen die hem stalkt tot het punt dat hij nauwelijks kan functioneren. De vader Steve (Gabriel Byrne) krijgt een telefoontje dat de begrafenis van de onlangs overleden grootmoeder is geschonden. Als klap op de vuurpijl begint Annie te ontdekken dat haar bewogen verleden vreemder is dan ze wist.

Erfgenaam

Erfelijke foto met dank aan A24 via EPK.tv foto door Reid Chavis

Meer van Films

Als eerder in de week opgemerkt, de film is een langzame brandervaring voordat het gek wordt. Het is zeker geen op adrenaline gebaseerde terreur, in tegenstelling totEen stille plek.Het meeste hiervan werkte voor mij omdat het veel rijke karakterontwikkeling mogelijk maakte. De sterke karakteropbouw maakt de laatste momenten vanErfgenaamextreem impactvol.


Het is het type horrorfilm dat tot doel heeft de kijker lang na de film van streek te maken en lastig te vallen, niet om de kijker te laten schrikken. Het is hetzelfde als een nachtmerrie hebben en dan wakker worden met de droom die de rest van je dag beïnvloedt. Het zingt in je gedachten, lang nadat de aftiteling je ogen heeft bereikt.

Erfgenaambevat ook enkele van de beste uitvoeringen in een horrorfilm in jaren. Toni Collette geeft een optreden dat gemakkelijk als 'bekroond' kan worden beschouwd, maar ik weet niet zeker of de Academie aandacht besteedt aan horror. Alex Wolff zal ook de komende weken het gesprek van de dag zijn met zijn buitengewoon goed uitgevoerde uitvoering van een zoon die wordt achtervolgd door de opkomende bovennatuurlijke nachtmerrie van zijn familie. Deze man is een rijzende ster in wording. Ook een dikke pluim voor Ann Dowd vanDe restjesenHet verhaal van de dienstmaagd,die rollen blijft spelen die haar zo leuk maken om te haten.


Erfgenaam

Erfelijke foto met dank aan A24 via EPK.tv foto door Reid Chavis

De cinematografie is ook een van de beste uit het horrorgenre. Pawel Pogorzelski is relatief onbekend, maar zijn camerawerk hier draagt ​​bij aan zowel de spanning als de emoties van het personage. Hij is erg goed met de aanhoudende panning-shots die de kijker doen smeken om te zien wat er om de hoek is, terwijl hij kronkelt om de spanning te beëindigen.


Sommige composities deden me denken aan hoe Jonathan Demme scènes inkaderde die ongemakkelijk persoonlijk aanvoelden - er gebeurt bijvoorbeeld iets vreselijks met een personage tegen het einde van de eerste akte, en de camera breekt nooit van hun gezicht af als het gruwelijke moment spoelt langzaam over hen heen. Het is een van de meest realistische verontrustende sequenties van de hele film.

Wat de film zo geweldig maakt, zijn de sterke metaforen en thema's overal.Erfgenaamwerpt een herkenbare reikwijdte in de cultuur van gezinnen en hoe toekomstige generaties zich het slachtoffer kunnen voelen van hun ouders, en hoe sommigen er nooit overheen komen. De behoefte aan acceptatie door moeders en vaders, en de wrok die een groeiende vloek kan vormen, zijn maar al te realistisch en brengen het publiek in de film.

Het kan ook worden gezien als een losse metafoor over verdriet, waarbij het niet loslaten van pijn of trauma de levens om je heen kan vernietigen. Toni Collette demonstreert deze noties ongelooflijk met haar venijnig aangrijpende optreden als een moeder die op het punt staat de greep op zichzelf en iedereen om haar heen te verliezen.

Volgende: Erfelijk: dat bizarre WTF-einde uitleggen

Algemene gedachten

Het is een beetje hyperbolisch om te bellenErfgenaamde engste film in jaren, maar het is een van de beste films in het genre in een lange tijd. Het bevat uitvoeringen die gemakkelijk kunnen worden geplaatst voor prijzen in de winter, vooral Toni Collette, die het materiaal in elke scène die ze krijgt, verheft.


koningin van versailles dochter

Verwacht niet dezelfde intensiteit te krijgen alsEen stille plekmaar verwacht ook niet dat je met een voldaan gevoel naar huis gaat.Erfgenaamplakt in de hersenen als zwarte teer, waardoor de kijker nadenkt over de ongemakkelijke waanzin die ze zojuist hebben doorstaan. Verschillende beelden en momenten uit de film zijn bedoeld om te blijven hangen als een nachtmerrie die je niet van je af kunt schudden.

Erfgenaamdraait nu in de bioscoop.

Interessante Artikelen